burda bu köşeden şöyle baktığımda hangisinin biz olduğunu kestirmek imkansız.o çocuğa sordum nerde gördün mü, dedi ki tanıyamadım. hepsine sordum tek tek, belki birisi hepsinden ziyade hatırlar diye. bir ben mi gördüm herşeyin o kadar güzel olduğunu, yalnız ben mi sonsuza kadar dedim?

kalem bile bana yazmıyor. herşeyden arınmış o gül gibi halini ben herkesten önce sevdim. başka biri dizsin aşk uğruna methiyeler, elinden geleni koymasın ardına, aşk desin, böyledir desin. ama aşk yağı döktüğünde cızırdayan kızgın tavadır. bunu ne sen, ne ben, ne o. değişmeyecek tek şey yakan bir şey, sabahın köründe sokaklarda koşturan şey, kendini taksilerde bulduran şey. biz de isterdik öyle bi hastane odasında kurdelelerle oturmayı, bir bebekle beraber gözlerini hayata yeniden açmayı. sayıklamayalım, cümle kuralım isterdik, ne söylesek inilti. ama nasıl bir büyü, böyle nafile, böyle hep nafile konuşturan, yalandan kaçan. hem kim döker bu kadar gözyaşı, ihanetlere karşı. yalancı.