bu kadar çok konuşmamın tek sebebi, o kadar çok utanmam. şunu yapma, bu da böyle olsun dediğim her an kendimden nasıl tiksindiğimin resmi aslında. insan gördüğü şeylerin en güzelini görünce, öyle bir çözülüyor ki.. en az bir cüce kadar kambur ve kuruntulu oluyor. kendine benzetmeye, kendi gibi kara olmaya, kendi kadar kambur kendi kadar cüce olmaya zorluyor.

yok yok bunlar sadece yüzünü suya benzetmemden değil. bunlar bir daha asla havanın orta yerine asılmış kadar yalnız hissetmeyeceğim için..