yitirdiğimiz onca şeyle nasıl baş edelim? sen söyle, nasıl edelim? insan nasıl oluyor da kendi eserini yok edemiyor, kendi diktiği babil kulesinin altında eziliyor? kendi eseri ama bu gri duvarları yıkamıyor. kendini koyduğu zindandan çıkamıyor. devlet diyoruz, din diyoruz, baba diyoruz, hiç birinin hakkından gelemiyoruz. insana kendi prangalarıyla değil de yine kendisi gibi kanlı canlı insanlarla mücadele etmek kalıyor. insan insandan öyle nefret ediyor ki o nefret doğaya yansıyor, sular bulanıyor, çiçekler leş kokuyor.

çocukların kafasına ulaşabilmek için dumanlı şeylere meyletmek hep bundan. çünkü yalnızca bir çocuk hiç bir karşılık beklemeden birini öpebilir.